(Pop-Rock) Doda (Virgin) 2002-2011 - 7 альбомов , MP3(tracks), VBR 192-320 kbps.

“Ona jest wyrabista” - napisala mi pewna fanka zespolu Virgin po opublikowaniu mojej, niezbyt przychylnej, recenzji poprzedniego krazka zespolu pod wdziecznym tytulem “Bimbo”. Argument ten musial mnie przekonac do tego zeby jeszcze raz sprobowac muzyki Dody i w koncu zrozumiec, ze mam do czynienia z niebagatelnym talentem…
…i znowu sie nie udalo. Wierzcie mi, jestem calkowicie bezsilny wobec geniuszu tej pani, ktora walczy o wszelkie mozliwe papiery i zaswiadczenia, ze nie jest glupia (test IQ) i ze potrafi spiewac (sopocki Slowik, ale… od publicznosci). Trzeci krazek Doroty Rabczewskiej (bo kogo obchodzi ktokolwiek inny zaangazowany w plyte, od kiedy w zespole nie ma jedynych utalentowanych osob-chlopakow z Closterkellera) jest taki jak poprzedni. Oznacza to szablonowosc i infantylnosc do ktorej, choc juz jestesmy przyzwyczajeni, nadal razi. Popowa melodyjnosc, ktorej autorem jest Tomasz Lubert, niczym nie zaskakuje i jest idealnie przewidywalna, jak wszystko co ma byc obiektem pozadania naiwnych gimnazjalistow. Mamy tu oczywiscie tak cukierkowe piosenki o niczym jak i nastrojowe ballady o niczym. Doda sepleni tak po polsku jak i po angielsku, w dodatku przeraza swoimi tekstami: “Driny, faja, to jest to”, “czuje w sobie moc, zaraz znow cos zmace”. Moim personalnym faworytem jest tekst, prawdopodobnie skierowany do Radka Majdana: “Ja tak kocham Cie, kocham Cie, a gdy jest mi zle, to tu nie ma Cie”. I tak jest przez cala plyte. “Znak Pokoju”, ktore wedlug wielu jest plagiatem “Heaven” Bryana Adamsa, a dla mnie dodatkowo “Viva Forever” Spice Girls, rowniez mnie nie porwalo, a Slowika dostalo).
Wysluchalem tej plyty naprawde wiele razy. Staralem sie odnalezc w niej cos pozytywnego, przez co moglbym choc do jednego kawalka wrocic, za rok, za dwa, moze nawet po to zeby sie posmiac z tego gniota. Nic z tego. Poziom krazka “Ficca” nawet na gruncie komercyjnym jest niski. To pop-glam-rock z lat 80-tych, ktory traci amatorka i charakteryzuje sie nudnymi, monotonnymi, a zarazem skoncznymi melodyjkami, ubarwionymi tekstami oscylujacymi wokol tworczosci Majki Jezowskiej. Rabczewskiej nie mozna oczywiscie odmowic dobrego glosu, ktory osiagnela dzieki inwestowaniu w siebie, ale czymze jest najpiekniejszy dar, jesli nie potrafi sie go wykorzystac? “Ficca” pewnie bedzie hitem… ale disco polo tez bylo kiedys duma Polakow. Konczac, skieruje swoje slowa do naszej gwiazdy z Ciechanowa, ba, posluze sie jej wlasnymi slowami z “Piosenki Na Impreze”: “Czasu brak na glupoty…”