(Art-Rock) RSC - Czas Wodnika - 1996, APE (image+.cue) lossless

In 1995 RSC released ‘Czas wodnika’, their first real new studio-album since 1983. The CD has a very long playing length, close to 75 minutes! It’s rockier than the previous record and contains 14 songs. There are some really great Neo-Prog. Melodic Rockers on the CD, such as “Zbemoj”, “Ana liczy cienie” and “L’America”, all reminding me of KAYAK/KANSAS/PENDRAGON/IQ. This is actually very good stuff, not as good as the previous CD with the older songs, but still a recommended CD that saw the band moving into a Neo-Progressive Rockstyle.

---

Niektórzy na album ten czekali ponad 10 lat. Płytowy debiut tej rzeszowskiej grupy miał przecież miejsce w 1983 roku, kiedy to „Polskie Nagrania” wypuściły winylowy krążek, który - co było na owe czasy przedsięwzięciem dość karkołomnym - zawierał wyłącznie premierowy, nie znany z radiowej anteny materiał. Pominięto największe ówczesne hity zespołu, jak „Życie to teatr”, „Kradniesz mi moją duszę”, czy „Maraton rockowy”. Tak się życie potoczyło, że po wydaniu tego longplaya grupa RSC zapadła się pod ziemię. Wyglądało na to, że zespół odszedł bezpowrotnie, że już na zawsze zapisze się on jako krótkotrwały epizod w historii polskiego rocka. Na szczęście byli tacy, którzy wierzyli, że RSC to wcale nie zamknięty rozdział tej historii. I ci zostali sowicie wynagrodzeni. Najpierw na rynku pojawił się retrospektywny album zatytułowany „Maraton rockowy”, a przed kilkoma miesiącami w trochę zmienionym składzie, ale za to z tym samym znajomym i tak bardzo charakterystycznym brzmieniem zespół RSC powraca płytą „Czas wodnika”. Znajdujemy na niej dokładnie to, do czego RSC przyzwyczaił nas przed kilkunastoma laty. Solidne brzmienie z wyeksponowanymi partiami skrzypiec (Andrzej Balawender), pastelowe dźwięki organów Hammonda (Wiktor Kucaj), doskonałą dynamiczną sekcję rytmiczną (Krzysztof Dziuba - bg, Michał Kochmański - dr), aż trzy gitary (Wojtek Tramowski, Waldemar Rzeszut, Witold Stepaniak), no i wreszcie niepowtarzalny, czasami ciepły, a czasami drapieżny wokal Zbigniewa Działy. Razem na płycie „Czas wodnika” zagrali sporą porcję solidnego materiału, nie pozbawionego prawdziwych rockowych fajerwerków („Ona liczy cienie”, „Czas wodnika”, „Patrzę na wschód”), momentami dość wyciszonego i lirycznego („Kołysanka dla Małgosi”), czasami niezwykle dynamicznego („Mgła w Villacam”, „Mediator”), chwilami wręcz przebojowego („Oniemiałe miasto”) i nie pozbawionego celnych obserwacji naszej nowej polskiej rzeczywistości („Zbemój”, „15000 obywateli polskich”). Łącznie efekt przeszedł najśmielsze wyobrażenia. „Czas wodnika” to nie tylko jeden z najznamienitszych powrotów polskiego rocka ostatnich lat, lecz także po prostu bardzo dobry album, kto wie czy nie najlepszy wydany w ub.r. Jakby nie patrzeć grupa RSC to z pewnością ścisła czołówka polskiej muzyki rockowej, a jej ambitne propozycje powinny tafić do wszystkich wrażliwych słuchaczy o otwartych uszach. Wygląda na to, że „polska odpowiedź na muzykę grupy Kansas” znajduje się w szczytowej formie. A w tajemnicy mogę Wam powiedzieć, Drodzy Czytelnicy, że możecie spodziewać się wkrótce - kto wie czy jeszcze nie w tym roku - kolejnych miłych niespodzianek z obozu grupy, której logo składa się z tych trzech magicznych literek.Artur Chachlowski 02.02.1997.

---

Jest jednym z niewielu zespołów reprezentujących tzw. „Muzykę Młodej Generacji” wczesnych lat 80., który mimo wielu przetasowań personalnych i losowych zdarzeń przetrwał do dziś. Nadal koncertuje, nadal nagrywa, nadal cieszy się bardzo dużym uznaniem nie tylko polskich słuchaczy. Dzięki oryginalnemu (wyłącznie analogowemu) instrumentarium, wielkiej dbałości o jakość prezentowanych utworów, zarówno w warstwie wykonawczej jak i aranżacyjnej, a przede wszystkim dzięki niezwykłej wierności własnemu stylowi – jest bez wątpienia jedną z najciekawszych grup art-rockowych w tej części Europy.Zespół RSC powstał w Rzeszowie w 1981 roku. Zadebiutował na jarocińskim przeglądzie "Muzyki Młodej Generacji '82", zdobywając w plebiscycie słuchaczy drugie miejsce. Kilka tygodni później powtórzył sukces – tym razem podczas jeleniogórskiego festiwalu "Kart-Rock", efektem czego była pierwsza sesja nagraniowa dla Polskiego Radia Katowice oraz udział w dwóch programach telewizyjnych, w tym – słynnym "Klubie Czarnego Krążka". Kolejny znaczący etap w działalności RSC to zwycięstwo na festiwalu "Rockowisko'82" w Łodzi i propozycja nagrania pierwszej płyty długogrającej. Album – znany na rynku pod tytułem "Fly Rock" (od wymyślonej przez zespół nazwy określającej rodzaj wykonywanej muzyki) - okazał się jednym z najważniejszych fonograficznych wydarzeń lat 80. Indywidualny styl (inspirowany twórczością Kansas, Styx czy Electric Light Orchestra) plus nieprzeciętne umiejętności kompozytorskie i wykonawcze wszystkich muzyków zaowocowały bezsprzecznie najwybitniejszym krążkiem w dziejach polskiego rocka progresywnego.

Stylistyczna niekomercyjność dość szybko jednak okazała swoje słabe strony. Wyparty przez stricte rockowe, młode grupy połowy lat 80., zespół w krótkim czasie zniknął z rynku, zawieszając aktywną działalność koncertową na korzyść własnej, niezależnej działalności nagraniowej. Jej efektem są trzy zrealizowane i wydane na własny koszt (w śladowych nakładach) albumy: "Maraton Rockowy" (1994) zawierający nowe wersje utworów znanych z debiutanckiego longplaya, singli i składankowej kasety audio, oraz premierowe – "Czas Wodnika" (1996) i "Parakletos" (1997). Wznowione przez Polskie Radio w kompaktowej mini-serii "RSC Remasters" stanowią zapowiedź powrotu RSC na muzyczny rynek trasą koncertową i nowym albumem, którego premiera jest zapowiedziana na październik 2007. Co istotne (a czego dowodem są wszystkie trzy w/w wydawnictwa) – mimo upływu lat, muzycznych mód i ogólnej komercyjności gwarantującej szansę na rynkowy sukces – zespół pozostał wierny swojej twórczości i wybranemu na początku muzycznemu stylowi. Nadal odcina się od samogrających, elektronicznych maszyn, wykorzystując wyłącznie analogowe instrumenty z lat 70., unika rozgłosu, nadal nagrywa improwizowane, niekiedy półgodzinne utwory, drwiąc w ich tekstach z tych, którzy dla kilku chwil sławy posprzedawali swoje muzyczne dusze.источник

Wiktor Kucaj – organy Hammonda, syntezatory
Zbigniew Działa – śpiew, gitary
Michał Kochmański – bębny, instr. perkusyjne
Andrzej Balawender – skrzypce
Krzysztof Dziuba – gitara basowa
Witold Stepaniak – gitara
Tom Kiersnowski – harmonijki
Wojciech Tramowski – gitary
Waldemar Rzeszut – gitary